Fic LuMin Stupid

ผมลู่หานครับ ผู้ชายแมนๆที่ แฟนคลับหลายๆคนมักบอกว่าผมเป็นผู้ชายใจดี อารมณ์ดี มีแต่คำชม คำอวยต่างๆในแง่ดี จะมีสักกี่คนกันที่จะรู้จักตัวตนที่แท้จริงของผม จะมีสักกี่คนที่ได้เห็นอารมณ์ด้านมืดของผม ก็คงจะมีแต่สมาชิกในวงเท่านั้นแหละครับที่รู้ว่าผมเป็นแบบนี้ ลู่หานผู้ชายนิสัยเสีย เอาแต่ใจ บ้าพลัง ขี้หงุดหงิด ขี้โมโห ตัวจริงของผมห่างไกลจากคำว่าใจดีอย่างสิ้นเชิง ตัวจริงของผมก็แค่ผู้ชายห่วยๆ โง่ๆคนนึงเท่านั้นแหละครับ

“อ๊า...ปล่อยฉันนะลู่หาน...อื้มมม...นะ นายคิดจะทำอะไรของนาย” ร่างเล็กที่ตอนนี้ดิ้นอยู่ใต้ร่างลู่หาน พยายามดิ้นรนเพื่อหนีให้พ้นจากผู้ชายคนนี้ คนที่เรียกว่าเพื่อน

“หึ นายจะดีดดิ้นอะไรนักหนามินซอก เสียใจรึไงที่ไม่ได้ออกไปข้างนอกกับไอ้เฉินน่ะ ฉันเคยบอกนายแล้วใช่มั้ยมินซอกว่าถ้าไม่อยากเดือดร้อนก็อย่ายั่วโมโหฉัน” สิ้นคำลู่หานก็กระชากเสื้อเชิ๊ตจนกระดุมทั้งหมดกระเด็นกระจัดกระจาย เผยให้เห็นเนื้อขาวใสที่ออกมาให้ชายหนุ่มได้ยลโฉม ลู่หานไม่รอช้าก้มลงกัดตุ่มไตกลางหน้าอกอย่างไม่ปราณี

“อ๊า..ลู่หาน ฉันเจ็บนะ ไอ้โรคจิตออกไปนะ” มินซอกร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อถูกชายหนุ่มกัดหัวนมอย่างไม่ทันตั้งตัว มินซอกพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักลู่หานออกไปแต่ดูจะไม่เป็นผล แม้ว่าถ้ามองด้วยตาลู่หานอาจจะดูเป็นผู้ชายตัวเล็กแต่ทว่าพละกำลังของลู่หานนั้นไม่เล็กอย่างร่างกายเลย แล้วดูท่าว่ายิ่งมินซอกขัดขืนเท่าไรลู่หานยิ่งใช้พละกำลังที่มีกังขังมินซอกไว้มากขึ้น

“หึ เจ็บหรอนี่เพิ่งจะเริ่มต้นเองนะ ฉันบอกความรู้สึกที่มีต่อนายไปนายไม่ยอมรับมันฉันไม่ว่า แต่นายกลับถอยหนีฉันแล้วไปสนิทกับไอ้เฉิน ฉันจะบอกอะไรให้นะมินซอก ถ้าฉันไม่ได้ไอ้หน้าไหนมันก็ไม่มีสิทธิ์” ลู่หานเหยียดยิ้มออกมามือทั้งสองข้างของเขายังพันธนาการแขนทั้งสองของมินซอกไว้ ไม่ใช่ไม่เจ็บที่เห็นคนๆนี้ร้องไห้ แต่มันอดโมโหไม่ได้ที่มินซอกทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน ตั้งแต่เค้ารู้ตัวว่าชอบมินซอกเค้าพยายามทำทุกอย่างพยายามปรับปรุงนิสัยแย่ๆของตัวเอง พยายามเอาใจมินซอก พยายามทำหน้าด้านหน้าทนตามติดมินซอกไปทุกๆทีที่ทำได้ จนเมมเบอร์ทุกคนแปลกใจและมินซอกเองก็หันมาสนิทกับเค้า เค้าคิดว่าทุกอย่างจะไปได้สวยคิดว่ามินซอกจะคิดเหมือนเค้า เค้าจึงตัดสินใจบอกความในใจออกไปให้มินซอกได้รู้ แต่ทุกอย่างกับไม่เป็นอย่างที่ฝัน เมื่อสิ่งที่เค้าได้รับกลับมาจากมินซอกคือคำขอโทษ และความห่างเหินที่มินซอกสร้างขึ้น

ลู่หานก้มหน้าลงไปป้อนจูบให้กับคนตัวเล็กใต้ร่าง ช่างเป็นจูบที่เจ็บปวดสำหรับคนทั้งคู่มินซอกพยายามเบี่ยงหน้าหนีเม้มปากแน่นเพื่อหนีการรุกรานจากลู่หาน ลู่หานเองเมื่อเห็นร่างเล็กขัดขืนจึงใช้มือข้างหนึ่งเลือนไปบีบบริเวณกลางลำตัวของร่างเล็กผ้ากางเกงยีนส์ที่ร่างเล็กสวมใส่ จนร่างเล็กเผลอครางออกมาแล้วใช้จังหวะนั้นสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปควานหวานข้างในโพลงปาก ลิ้นชื้นของลู่หานไล่ต้อนลิ้นเล็กของมินซอกอย่างช่ำชองยิ่งมินซอกพยายามกวาดลิ้นหนีมากเท่าไรยิ่งกลายเป็นการตอบรับลิ้นหนาอย่างไม่รู้ตัว มินซอกครางอื้ออึงในลำคอเมื่อมือของลู่หานยังบีบคำบริเวณส่วนกลางของร่างกายอยู่

“อื้ม..ลู่หาน..อ๊ะ อย่าทำแบบนี้” มินซอกร้องออกมาเมื่อเมื่อลู่หานยอมผละริมฝีปากออก

“ทำแบบไหน จูบปาก ดูดนมหรือว่าอย่างอื่นล่ะ” ลู่หานพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

“หยุดเถอะนะ ลู่หานเราเป็นเพื่อนกันนะ” พูดออกไปทั้งๆที่น้ำตายังคงไหลอยู่

“ฉันไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับนายมินซอก ให้ฉันเป็นเพื่อนกับนายฉันทำไม่ได้และให้ฉันเห็นนายไปสนิทกับใครฉันก็ทำไม่ได้เหมือนกัน ไม่ต้องให้อภัยฉันก็ได้แต่ให้รู้ไว้ว่าฉันทำไปเพราะว่ารักนายก็พอ” พูดจบลู่หานก็กอดร่างเล็กแน่นพรมจูบที่ขมับคนใต้ร่าง แว่วเสียงสะอื้นของคนใต้ร่างดังมาไม่ขาดสาย

“ลู่หานนายฟังฉันก่อนได้มั้ย ฟังฉันก่อน มันไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิด” มินซอกพยายามพูดเพื่ออธิบายให้ลู่หานฟัง

“ฉันรู้ว่านายกำลังโกรธเรื่องที่ฉันสนิทกับเฉินแต่ฉันมีเหตุผลนะ ช่วยฟังฉันก่อนได้มั้ยลู่หาน ฉันขอร้อง” มินซอกยกมือขึ้นขนาบสองของแก้มของลู่หานเพื่อให้สายตาของตนเองสบกับสายตาร่างโปร่ง เพื่อให้ร่างโปร่งเห็นใจและรับฟังคำอธิบายของเขาบ้าง เมื่อเห็นสายตาของคนตรงหน้าลู่หานก็อดใจอ่อนไม่ได้ขอแค่เป็นคำพูดของมินซอก ไม่ว่าเค้าจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟก็พร้อมอ่อนมลายลงทุกที ลู่หานลุกขึ้นนั่งพิงขอบเตียงพร้อมกับดึงร่างเล็กของมินซอกขึ้นมานั่งตักในลักษณะหันหน้าเข้าหากัน

“เล่ามาสิ ฉันจะฟัง” กระซิบข้างใบหู แล้ววางคางไว้บนไหล่บอบบางที

“เรื่องที่นายเคยบอกชอบฉัน ฉันขอโทษที่ปฏิเสธนายไป ฉันคิดว่านายแค่อยากเล่นสนุกตามนิสัยเดิม เหมือนเมื่อก่อนที่นายเป็น หลังจากนั้นฉันก็พยายามไม่เข้าใกล้นายเพราะกลัวนายมาล้อเล่นกับความรู้สึกฉัน เพราะฉันก็คิดว่านายก็คงรู้ว่าฉันคิดยังไงกับนาย แต่ใครจะคิดว่านายซื่อบื้อขนาดพาลคนไปทั้งวง แล้วที่ฉันไปไหนมาไหนกับเฉินบ่อยๆ เพราะฉันปรึกษาเค้าเรื่องนายไงเล่าคนโง่!!” ยิ่งพูดยิ่งโมโหคนตรงหน้าที่กำลังกอดตัวเค้าอยู่ มินซอกยกกำปั้นเล็กๆของตนเองทุบแผ่นหลังลู่หานไปหลายๆที แต่ลู่หานไม่ห้ามหรือต่อว่าใดๆมีแต่กระชับอ้อมกอดทีกำลังโอบกอดมินซอกให้แน่นขึ้น ตอนนี้ในอกของลู่หานแน่นไปหมด แน่นจนไม่รู้ว่าหัวใจของเค้ากำลังเต้นอยู่รึป่าว เค้าดีใจเหลือเกิน ดีใจจนกลั่นออกมาเป็นน้ำตา

“ขอโทษคนดี ฉันขอโทษ ฉันมันโง่เองที่ไม่รู้ว่านายคิดอะไร โง่จนเกือบทำร้ายนาย ขอโทษนะมินซอก” ลู่หานประคองใบหน้ากลมขอลคนตรงหน้าขึ้นสบสายตาพร้อมเอ่ยคำขอโทษออกมามากมายให้คนตัวเล็กรู้ว่าเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป มินซอกเมื่อรู้ว่าลู่หานฟังเค้าและใจเย็นลงแล้วอาการกลัวที่เคยมีก็หายไป ทั้งคู่นั่งสบตากันอยู่พักใหญ่โดยที่ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยคำใดออกมา

“นี่มินซอกอา บอกฉันให้ฉันฟังหน่อยได้มั้ยว่านายคิดยังไงกับฉัน”

“ฉันรักนายไงคนโง่”

.

.

.

จบ. . . . . .หรือจะมีต่อดี #ฟิคโง่