SF Akame วินาทีของเรา NC 20+

SF วินาทีของเรา
ฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อสนองความต้องการของตัวเองล้วนๆ
ณ คอนโดหรูท่ามกลางมหานครโตเกียวอันกว้างใหญ่ ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเปิดประตูคีย์การ์ดเพื่อเข้าสู่ห้องพักของตนเองเพื่อพักผ่อนอย่างที่ปฏิบัติทุกวันหลังเลิกงาน เมื่อเข้าสู่ภายในคอนโดหรูเค้าก็จัดการเสียบคีย์การ์ด เพื่อการทำงานอัตโนมัติของเครื่องใช้ไฟฟ้าภายในห้อง แล้วมุ่งตนไปสู่ห้องนอน แล้วล้มตัวลงนอนทันที
“ให้ตายเหอะ . . . เหนื่อยเป็นบ้าเลย อื้ออออ” บิดขี้เกียจนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า ช่วงนี้เค้ามีถ่ายละครต้องเดินทางถ่ายทำที่นั่นที่นี่ ไหนจะต้องไปออกรายการโทรทัศน์หลายต่อหลายรายการอีก เป็นธรรมดาที่ร่างกายของเค้าจะอ่อนล้าตามไปด้วย
“ติ๊ง..ต่อง ติ๊ง..ต่อง” เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น ร่างเล็กของชายหนุ่มต้องเดินหอบร่างตัวเองเดินไปเปิดประตูหน้าห้อง เพื่อรับผู้มาเยือน แต่คงไม่ต้องแล้วละทั้งๆที่เค้ามั่นใจว่าเค้าล็อคประตูเรียบร้อยแล้ว แต่ ณ ขณะนี้ที่เค้ากำลังเดินไปเปิดประตู เค้ากลับเห็นผู้มาเยือนที่ไขประตูห้องเข้ามาเองด้วยกุญแจห้องในมือเดินพุ่งมาหาเค้าซะแล้ว
“หมับ” ยังไม่ทันจะได้พูดทักทายเลยด้วยซ้ำ ร่างสูงของชายผู้มาเยือนก็พุ่งมากอดร่างของเค้าซะแล้ว
“จินนนน...” ร่างของคนที่โดนกอดเรียกชื่อเจ้าของชื่อด้วยน้ำเสียงลากยาว บางเบา และแสนจะอ่อนโยน มันเป็นน้ำเสียงที่ผู้ฟังชอบเหลือเกิน เพราะทุกครั้งที่จินได้ยินเสียงนี้จินจะหายเหนื่อยทุกครั้ง “เชอะ ทำเป็นพูดดี อาทิตย์ที่แล้วก็เจอกัน ทำอย่างกับไม่เจอกัน เป็นปีเลยนะ คุณพ่อลูกอ่อน” คาซึยะยอกย้อนจิน แต่ไม่ได้ทำให้จินโกรธเลย เค้ากลับรู้สึกว่าคนตรงหน้า น่าเอ็นดูขนาดหนัก
“ถ้าคาซึท้องได้ จินคงเป็นพ่อลูกอ่อน ตั้งแต่ยังอายุไม่ถึง20ซะมั้ง ฮ่าๆๆๆๆ” จินพูดอย่างอารมณ์ดี ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ซักครึ่งปี เค้าคงจะไม่กล้าคุยเล่นเรื่องนี้กับคาซึยะ เพราะเรื่องที่เค้าทำมันทำร้ายคนรักตรงหน้าเค้าขนาดไหนเค้ารู้ดี เค้าต้องรับผิดชอบความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่เค้าเป็นคนสร้างขึ้น แม้เค้าจะทำผิดมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้ยิ่งใหญ่ที่สุด เค้าไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะยกโทษให้เค้าเสียด้วยซ้ำ แต่เค้าเชื่อว่าคนเราถ้ามันรักแล้วมันคงหยุดไม่ได้ ความรักของเค้าสองคนเหมือนสิ่งเสพติดที่ไม่ว่าจะพยายามเลิกแค่ไหน แต่เค้าก็ทำไม่ได้สุดท้ายเค้าก็ต้องกลับมาหากันและกัน ผู้หญิงคนนั้นคือความผิดพลาดที่สุดในชีวิตของอาคานิชิ จิน เด็กที่เกิดมาจินไม่อาจพูดได้ว่าจินไม่ได้รักเด็กคนนั้น เพราะอย่างไงเค้าก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขของจิน แต่คนตรงหน้าจิน คือทุกสิ่งทุกอย่างของจิน เป็นแม้กระทั่งชีวิตของจิน การให้อภัยของคาซึยะที่มีต่อจินคือสิ่งยิ่งใหญ่ที่จินได้รับ และทำให้เค้ารักคาซึยะมากขึ้นและมากขึ้น
“วันนี้เมียไม่อยู่รึไงถึงมาหาชู้อย่างฉันน่ะ” คาซึยะพูดพร้อมทำหน้ายู่ใส่จิน
“ปากดีนักนะ. . .ทั้งทีตัวเองเป็นเมียคนแรก แถมอยู่กินกันมาตั้งสิบกว่าปี จะให้ฉันไปป่าวประกาศมั้ยตัวแสบ ว่าเมียฉันน่ะใคร อันนั้นแค่ท้องแล้วแต่ง แต่นี่อยู่กินมาสิบกว่าปีเลยนะ ฮ่าๆๆๆๆ” จินพูดกับคนตรงหน้าแล้วบีบจมูกของคนปากดีอย่างหมั่นเขี้ยว
เพราะโกรธหรือรับความจริงไม่ได้กันแน่นะ คนตัวเล็กถึงได้เดินหนีจินเอาซะดื้อๆแบบนี้
“จะไปไหนน่ะตัวดี กล้าเดินหนีฉันหรอ เดี๋ยวจะโดนอย่างหนักแน่ๆ” จินพูดขณะที่เดินมาในห้องนอน ก็เห็นคนตัวเล็กกำลังถอดเสื้อพร้อมมีผ้าเช็ดตัวพันช่วงล่างอยู่
“จะอาบน้ำหรอ”ถามร่างเล็กตรงหน้า แต่สายตาไม่ได้อยู่นิ่งเลย ทั้งสอดส่ายสำรวจไปทั่วร่างขาวของคนตรงหน้า ก็นะของสวยๆงามๆอยู่ตรงหน้าใครมันจะไม่มองมั้งล่ะ ใบหน้าหวานสวย ริมฝีปากบางอมชมพูที่น่าลิ้มลอง ผิวขาวอมชมพูที่จินชอบนักหนา ลำคอขาว ลาดไหล่เรียบเนียน ทุกสิ่งทุกอย่างของคาซึยะเป็นของจิน และคือสิ่งที่จินหวงแหนนักหนา
“จ้องอะไรนักหนาหมูหื่น” เห็นจินมองนานๆเข้า ก็รู้เจตนารมณ์ของร่างสูงจอมลามกเป็นอย่างดี
“จ้องเมียตัวเอง” จินตอบไม่ได้สนว่าร่างบางจะมองอย่างไร “ไอ้บ้า ไอ้หมูหื่น” คาซึยะหน้าแดงเดินหนีจินเข้าไปอาบน้ำ
จินยิ้มมองบานประตูที่ปิดลงอย่างอารมณ์ดี เค้าเหนื่อยกับการทำงานและเค้าก็รู้ว่าคาซึยะก็เหนื่อยเหมือนกัน แต่เวลาที่เราจะมีให้กันมันไม่ได้มีมากนัก แม้จะเหนื่อยจากงานแต่ขอให้ได้เจอหน้าได้อยู่ด้วยกันบ้างก็พอแล้ว แล้วช่วงนี้ก็เป็นช่วงกอบโกยของจินซะด้วย เพราะอะไรนะหรอ
ผู้หญิงคนนั้นนั้นไปถ่ายหนังที่ประเทศไทย2เดือน แล้วยัยหนูลูกของผมก็ไปด้วย มีคุณยายของยัยหนูไปดูแลยัยหนูที่นั่นด้วย แต่ผมก็ไม่ได้เป็นห่วงอะไรหรอกครับยังไงเค้าเอาลูกไปด้วยก็ดีกว่าให้ผมดูแลล่ะนะ ผมยุ่งเรื่องงานมากจะเอาเวลาที่ไหนมาดูล่ะ จะมาฝากบ้านพ่อแม่ผมก็คงไม่ดี พ่อแม่ผมต้องทำงานที่ร้าน คงไม่ว่างมาดูแลยัยหนู แต่ถ้าพูดตรงๆคือท่านไม่ค่อยจะเต็มร้อยกับผู้หญิงคนนั้นสักเท่าไรถึงแม้ท่านจะรักหลานก็เถอะ ผมเลยไม่อยากพายัยหนูไปฝากกับท่านเท่าไร เลิกพูดดีกว่าผมว่าผมไปอาบน้ำกับคนสวยในห้องน้ำดีกว่า อยากกอดจะตายอยู่แล้ว สองเดือนนี้ผมจะกอบโกยให้เต็มที่เลย ไม่ต้องกลับไปนอนบ้านไม่ต้องคอยดูแลใคร หึหึ ผมจะกอดให้หน่ำใจเลย
“แกร๊ก” เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นแต่คนในห้องน้ำกลับไม่ได้สนใจ เพราะตัวเองมัวแต่หำเพลงอย่างอารมณ์ดีอยู่ใต้ฝักบัวอาบน้ำ จนกระทั้ง . . .
“อ๊ะ!! จินจะทำอะไรน่ะ” ร่างเล็กร้องด้วยความตกใจที่อยู่ๆก็มีอ้อมกอดของร่างสูงสวมให้จากด้านหลัง ศีรษะของร่างหนาวางเกยบนไหล่บาง คาซึยะตกใจไม่กล้าหันไปมองจินเลยทีเดียว เพราะอะไรนั่นหรอ ก็เค้าโป๊อยู่นะสิ ไม่ใช่แค่เค้านะจินเองก็โป๊อยู่แถมลูกชายสุดที่รักของจินมันยังแข็งชี้ชันที่สะโพกขาวของร่างเล็กราวกับว่ากำลังชี้ข่มขวัญคู่ต่อสู้อย่างไงอย่างงั้นน่ะ ทำให้คาซึยะเขินจนไม่กล้าหันไปสู้หน้าจินเลยทีเดียว
“คาซึ..อื้ม” จินครางเสียงพร่าออกมาข้างหูของร่างบางที่ตอนนี้ใช้แขนสองข้างพยุงกายไว้กับผนังห้องน้ำ ขณะที่จินเองกกกอดร่างเล็กจากด้านหลังและพยายามดันแกนกายแข็งตึงไปกับร่องสะโพกขาวโดยที่ไม่ล่วงล้ำไปในช่องทางของร่างเล็กแต่อย่างใด มือหนาไม่อยู่นิ่งทำหน้าที่ของมันอย่างรู้งาน มือข้างหนึ่งปัดป่ายไปยังตุ่มไตเล็กสีชมพูสวย บีบเค้นจนกระทั่งแว่วเสียงครางของร่างบางตรงหน้าออกมา
“อ๊ะ!! จ..จิน อ๊ะ ทำข้างล่างด้วยสิ อื้อ” ได้ยินอย่างนั้นร่างสูงก็ยิ้มออกมาอย่างได้ใจ จินรู้ดีว่าคาซึยะอายแต่ในขณะเดียวกันร่างเล็กตรงหน้าก็มีความต้องการรุนแรงไม่ต่างจากเค้าเลย พูดง่ายๆคือเซ็กซ์จัดทั้งคู่เพียงแต่จินแสดงออกมาอย่างหน้าด้านๆมากกว่าคาซึยะเท่านั้นเอง *0*
“ตรงนี้หรอคาซึยะ” จินถามขณะที่เลื่อนมือลงไปที่ส่วนแข็งตึงด้านหน้าของคาซึยะ บีบเบาๆเพื่อกระตุ้นความต้องการของร่างตรงหน้าให้สูงมากขึ้น
“อะ อื้อ อื้ม จิน จะ..อ๊า อื้ม แรงๆ สิจินบีบแรงๆ อะ มือของจิน ทำให้รู้สึกดีจัง อื้ม” ร่างเล็กครางเสียงพร่า พูดออกมาด้วยน้ำเสียงหอบกระเส่าจนยากที่จะจับใจความ แท่งเนื้อในมือร่างสูงโตขึ้นสู้แรงมือที่เค้าส่งไป จากบีบตอนนี้จินก็เปลี่ยนเป็นรูดสาวแท่งเนื้อนั่นแทนคาซึยะมีความสุขกับสิ่งที่จินปนเปรอให้จนห้ามไม่ไหว ร่างเล็กพยายามจะหันหน้ากลับมาเพื่อให้ร่างสูงป้อนจูบให้กับตน แต่คนร่างสูงกลับฝืนร่างของคนรักร่างเล็กไว้อย่างนั้น นั่นเป็นการทำให้ร่างเล็กของคาซึยะขัดใจไม่น้อย
“คิดถึงจังเลยคาซึ คิดถึง คิดถึง คิดถึง” ร่างสูงไม่พูดเปล่า แต่ทุกครั้งที่พร่ำบอกออกไป ร่างสูงจะกระชับอ้อมกอดที่มีให้ร่างเล็กมากขึ้นเหมือนเป็นการเพิ่มความมั่นใจให้ร่างเล็กตรงหน้า “ไม่ได้คาซึ ยังหันไม่ได้นะ จินยังไม่เสร็จเลย เสร็จพร้อมกันรอบนึงก่อนนะ” จินพูดพร้อมกับขยับสะโพกแกร่งไปกับร่องสะโพกอวบอัด มือหนาก็เร่งความไวในการรูดขึ้นลงแก่นกายเล็กถี่ขึ้น
“อ๊ะ!! อะ อึ้ม จิน จิน อ๊ะ อ้า!! สะ.. เสียวจังเลย” “ครางดังๆอีกสิที่รัก อื้มม จินชอบเสียงของคาซึที่สุดเลย” ร่างสูงกระซิบข้างใบหูสวยแล้วแลบลิ้นเลียติ่งหูจนร่างเล็กครางออกมาตามอารมณ์ที่พุ่งทะยานใกล้ถึงจุดปลดปล่อย จินขยี้ส่วนปลายของร่างบางอย่างมันมือจนคนตัวเล็กขาสั่น
“อ๊า!! จิน ฉะ ฉันจะไม่ไหวแล้ว อ้า อ๊ะ.. อ๊ะ.. จินกระแทกสะโพกแรงๆสิไม่เข้า กะ ก็ กระแทกแรงๆ” จินได้ยินก็รับคำทำตามทันที
“อื้มม แบบนี้ดีมั้ยที่รัก อื้อ อื้ม” จินครางเสียงพร่าหนักขณะที่กระหน่ำสะโพกกระแทกปากทางสะโพกบางอย่างรุนแรง คาซึยะรู้ว่าจินไม่ชอบทำรักข้างในตอนรอบแรก จินจะเสร็จด้านนอกด้วยการกระแทกปากทางเพื่อเป็นการเตรียมพร้อมแทนการใช้นิ้วก่อนเสมอ หน้าที่ของคาซึยะคือขมิบตอดรัดปากทางเข้าไว้ให้สนิทเพื่อรองรับการกระแทกของแก่นกายขนาดใหญ่ แต่ไม่ใช้แค่จินที่สุขสม ตัวเค้าเองสุขสมอาจจะมากกว่าจินด้วยซ้ำเพราะตรงเนื้อที่ปิดบริเวณปากทางไว้มีเส้นประสาทอยู่ทำให้ทุกครั้งที่จินกระแทกมาเค้าสุขสมยิ่งนัก
“อ๊า!! จิน แรงอีกนิด ใกล้แล้ว อ๊า จิน อะ อ้ะ อ้า อ๊าาา!!” “อื้ออออ” เสียงครางที่ประสานกันในช่วงสุดท้ายของทำนองรักรอบแรกที่จบลง คราบน้ำขาวขุ่นของคาซึยะที่เปรอะเปื้อนเต็มมือของจินและบริเวณผนังห้องน้ำ และน้ำรักของจินที่เปรอะเปื้อนบริเวณสะโพกสวยของคาเมะจนไหลย้อยลงมาตามต้นขาเรียว ไม่ได้ทำให้อารมณ์ที่ครุกรุนของคนทั้งคู่ลดลงเลย
คาซึยะหันหน้ากลับมาหาจินไม่ทันที่จะเอ่ยคำใดให้กัน ร่างเล็กก็พุ่งตัวไปกอดรอบคอร่างคนรักร่างสูงเอาไว้ ร่างสูงกอดรัดเอวของร่างเล็กแน่นเช่นกัน
“จินนนน....” เรียกร่างสูงแล้วเงยหน้าส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้จิน
“ว่าไงครับศรีภรรยา” จินพูดไปแล้วยิ้มล่าอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่โดนมือป้อมๆของคนสวยทุบอกด้วยความเขินหรือโมโหอยู่ไม่อาจรู้ได้
“ใครศรีภรรยาของจินกัน กลับไปพูดกับคนที่บ้านจินเถอะ” พูดไปก็อดน้อยใจไม่ได้ เค้าคิดว่าเค้าทำใจลืมได้แล้วเพราะจินบอกเค้าเสมอว่าจินรักเค้าแค่ไหน แต่การได้กลับมาใช้ชีวิตร่วมกันในช่วงเวลานี้ ทำให้เค้าอดคิดขึ้นมาอีกไม่ได้ มันยากที่จะลืมเรื่องราวเลวร้ายหลายอย่างที่เกิดขึ้นกับความรักของพวกเค้า เพราะการที่เค้าเป็นผู้ชายทำให้เค้าเกิดความน้อยใจเป็นธรรมดาที่เค้าไม่มีสิทธิ์เต็มร้อยในตัวคนรักตรงหน้านี่ ทำไมกันนะทั้งๆที่คนๆนี้เป็นของเค้า เค้าคือคนที่ควรจะมีสิทธิ์ในตัวจินไม่ใช่หรือไง
“เอาอีกแล้วนะ พูดอย่างนี้อีกแล้วนะ จินบอกกี่ครั้งแล้วว่า นอกจากรับผิดชอบเรื่องลูกแล้ว จินก็แทบไม่ได้ยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นอีก ต้องให้พูดเป็นครั้งที่เท่าไรคาซึถึงจะฟังฉันบ้าง ว่าผู้หญิงคนนั้นคือความผิดพลาดในชีวิตฉัน ใช่อยู่ว่าฉันเคยนอนกับผู้หญิงมาหลายคน แต่ทุกคนฉันก็นอนด้วยครั้งเดียวเท่านั้น แล้วยัยนี่ก็เหมือนกันฉันมีอะไรกับเค้าครั้งเดียวแต่ยัยนั่นดันท้อง ฉันรู้ว่าคาซึเกลียดและเสียใจมากที่ฉันทำผู้หญิงคนนั้นท้องแล้วแอบแต่งงาน แต่ฉันถามหน่อยว่าถ้าฉันให้ยัยนั่นเอาเด็กออกแล้วคาซึมารู้ทีหลังคาซึจะเกลียดฉันมากกว่ารึป่าว!!!” จินพูดด้วยน้ำเสียงแข็งหนักหน่วงด้วยอารมณ์หลายๆอย่างรวมกัน ทั้งโมโห ทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ เพราะเค้าคิดเสมอว่าคาซึยะเข้าใจเค้าดีที่สุด เค้าไม่ต้องการใครมาเข้าใจเค้า เค้าอยากได้แค่ความเข้าใจจากคนตรงหน้านี้ คนที่ยอมรับในตัวของคนเลวๆแบบเค้า
“ไหนคาซึพูดว่าเข้าใจฉันไง ฉันเคยถามคาซึใช่มั้ย ว่าทำไมคาซึถึงเข้าใจฉัน ทำไมคาซึถึงให้อภัยฉัน คาซึบอกฉันได้มั้ยว่าทำไม เพราะบางทีฉันก็ไม่แน่ใจว่าที่คาซึยอมกลับมาดีกับฉัน เพราะคาซึเข้าใจฉันจริงๆหรือแค่รำคาญที่ฉันคอยตามตื้อจนคาซึต้องจำใจคืนดีกับฉันกันแน่” จินพูดด้วยอาการน้อยใจ มือที่เคยโอบกอดเอวร่างเล็กตรงหน้าไว้พลันปล่อยออกด้วยความเหนื่อยล้าภายในจิตใจ คาซึยะรู้ตัวว่าทำผิดไปแล้ว เค้าตั้งใจไว้ตั้งแต่คืนดีกับจินว่าทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกันเราจะพูดแต่เรื่องของเรา ไม่พูดถึงคนนอก จะไม่ทะเลาะกัน จะใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข แม้เวลาที่ใช้ร่วมกันจะสั้นแค่ไหนก็ตาม คาซึยะมองหน้าจินที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตา ตาจินแดงก่ำบ่งบอกได้ดีว่าจินกำลังเสียใจ คงไม่มีใครทำให้จินเข้าใจอะไรได้ดีไปกว่าตัวคาซึยะเองอีกแล้ว คาซึยะกอดเอวร่างสูงของคนรักแน่นใบหน้าสวยซบลงบนอกกว้างของจิน “สามี ฮึก!!” ร่างบางเอื่อนเอ่ยคำนี้ออกมาพร้อมเสียงสะอื้น จินคือสามีทางพฤตินัยที่เค้าใช้ชีวิตร่วมกันมา10กว่าปี จินบอกเสมอว่าเวลาอยู่ด้วยกันอยากให้คาซึยะเรียกจินว่า “สามี” จินบอกว่าถึงแม้ว่าคาซึยะจะไม่ใช่ภรรยาทางนิตินัยของเค้า แต่คาซึยะคือคนๆเดียวที่จินอยากให้เรียกชื่อคำแทนตัวเค้าว่า “สามี” และเค้าก็เต็มใจที่จะเรียกคาซึยะว่า “ภรรยา” อย่างเต็มปากเพียงคนเดียว
“ฮือออ สามี คาซึขอโทษ สามีอย่าโกรธคาซึนะ คาซึรักสามีนะคาซึไม่ได้รำคาญสามีเลย ฮือ....คาซึขอโทษ” คาซึยะพร่ำพูดออกมาทั้งที่น้ำตานองหน้า แต่จินก็ไม่มีท่าทีว่าจะปลอบคาซึยะแต่อย่างใด แถมยัง...
“พอเถอะคาเมนาชิ ถ้านายฝืนใจมากนักก็อย่าพยายามเลย ถึงฉันจะอยากฟังแค่ไหนแต่ถ้านายฝืนใจล่ะก็ฉันไม่ต้องการ” ได้ยินคำพูดของจินร่างบางก็แทบทรุด เวลาจินเรียกชื่อแทนตัวเค้าด้วยนามสกุลนั่นแปลว่าจินกำลังโกรธหรือน้อยใจอยู่มากๆ เค้าจะทำอย่างไรดี ทำอย่างไรให้คนตรงหน้านี้เข้าใจเค้า
“ไม่นะจิน คาซึไม่ได้ฝืนใจ คาซึเต็มใจเรียกจินแบบนี่จริงๆนะ ฮึก ก็ ก็ จินเป็นสามีของคาซึยะจริงๆนี่นา ฮือออ แต่คาซึไม่ได้เป็นภรรยาของจินเพียงคนเดียวนี่นา คาซึก็แค่น้อยใจจินแค่นั้นเอง คาซึไม่ได้ตั้งใจทำให้จินโมโหนะ คาซึแค่อยากมีสิทธิ์ผูกขาดในตัวจินคนเดียว ไม่อยากแบ่งจินให้ใครเท่านั้นเอง จินอย่าโกรธคาซึเลยนะ ฮึก” ยิ่งพูดน้ำตายิ่งไหลแต่ใช่คนพูด แต่คนฟังก็มีหยดน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างเช่นกัน ยิ่งฟังคำพูดภายในใจของคนรักน้ำตาจินก็ยิ่งไหล จินนึกโกรธตัวเองที่ไม่นึกถึงความรู้สึกของร่างบาง จินก็ยังเป็นจินเลวยังไงก็เลวอย่างงั้น ทำให้คนตัวเล็กตรงหน้าเสียใจไม่รู้กี่ครั้ง แล้วก็มานึกได้เมื่อทำลงไปแล้วตลอด ยามจะทำละไม่เคยคิดเป็นอย่างนี้ทุกทีสิไอ้โง่จิน นึกได้อย่างนั้นจินก็รั้งร่างบางมากอดแน่น
“จินขอโทษที่รักจินขอโทษ ฮึก จินผิดเองที่ไม่นึกถึงคาซึ หยุดร้องนะคนดี” จินพูดแล้วก้มลงไปจูบซับน้ำตาบนใบหน้าสวยของภรรยาเพียงหนึ่งเดียวที่เค้ารักนักหนา ตัวเล็กในอ้อมแขนใหญ่มองหน้าร่างสูงที่ยังมีคราบน้ำตาติดบนใบหน้าก็เขย่งตัวยื่นริมฝีปากไปซับน้ำตาให้ร่างสูงบ้าง
“คุณสามีก็หยุดร้องไห้นะ คาซึจะไม่ดื้ออีกแล้ว คุณสามีถามคาซึใช่มั้ย ว่าคาซึเข้าใจคุณสามีจริงรึป่าว คำถามนี้คาซึว่าคุณสามีตอบตัวเองได้ดีที่สุดนะ แต่ถ้าถามว่าทำไมคาซึเลือกจะเข้าใจและยืนข้างๆคุณสามีละก็คาซึจะตอบให้คุณสามีฟังนะ เพราะจินมีเพียงคนเดียวจินจะดีจะเลวจินก็ยังเป็นจิน อยู่กับคนอื่นจินจะเป็นยังไงคาซึไม่รู้ แต่เวลาอยู่กับคาซึจินคือคนๆเดิมที่คาซึเคยเจอเมื่อ15ปีที่แล้ว คือคนเดียวที่คอยปกป้องดูแลคาซึมาตลอด จินคือคนที่รักสมาชิกและแฟนๆที่สุด จินยอมให้คนอื่นด่าตัวเองเพื่อภาพลักษณ์สมาชิกในวง จินยอมในตัวเองโดนเกลียดเพื่อปกป้องพวกฉันอีกห้าคนเสมอ ถึงใครจะมองว่าจินเลวร้ายแต่คาซึรู้ว่าจินก็แค่ทำในสิ่งที่ทนแทนสิ่งที่จินขาดจากครอบครัว และผิดหวังจากคนรอบข้างที่ไม่เข้าใจจิน คาซึไม่สนหรอกว่าใครจะมองจินเลว ต่อให้จินเลวกว่านี้คาซึก็จะยืนข้างๆจิน คนดีน่ะมีคนเข้าใจให้กำลังใจสนับสนุนเค้านักหนา แต่คนไม่ดีน่ะจะมีสักกี่คนที่จะมาเข้าใจเค้า คาซึอยากเป็นคนนึง ไม่สิคาซึอยากจะเป็นคนเดียวที่เข้าใจจินด้วยซ้ำ อยากให้หัวใจจินมีแต่คาซึที่เข้าใจ”
เมื่อคาซึยะพูดจบน้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วของจินก็ไหลลงมาอีกครั้ง เค้าไม่คิดเลยว่าคาซึยะจะรักเค้าได้มากมายขนาดนี้ แล้วทำไมเค้าถึงได้นึกสงสัยในความรู้สึกของคาซึยะที่มอบให้เค้านะ เค้ามันเห็นแก่ตัวจริงๆที่มักแต่จะเรียกร้องนั่นโน่นนี่จากคนตรงหน้า โดยไม่สังเกตสักนิดว่าสิ่งที่คนตรงหน้านี้มอบให้ก็มากมายเท่าไรแล้ว จินไม่รู้จะพูดอะไรอีกไม่มีคำเอื้อนเอ่ยใดๆ มีเพียงการกระทำเท่านั้นที่จินจะบอกแทนความรู้สึกภายในใจได้ ไวกว่าความคิด จินก้มลงประกบริมฝีปากของตนกับร่างบางตรงหน้า บดเบียดแนบแน่นจนไม่มีช่องว่างใดได้ผ่านเล็ดรอดไปได้ทั้งอ่อนหวานและร้อนแรง ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากสวยของร่างบางซึ่งก็ไม่มีท่าทีปฏิเสธใดๆ กับตอบรับร้อนแรงเสียจนร่างสูงตรงหน้าอารมณ์สูงเกินจะหักห้าม จินดันตัวเล็กเข้ามาแนบแน่นยิ่งขึ้นทุกสัดส่วน ด้านหน้าบนร่างกายแนบชิดสนิทกันจนไม่มีช่องว่างให้สิ่งใดแทรกกลาง ราวกับว่าจะบอกว่าไม่มีอะไรสามารถมาแทรกระหว่างความรักของคนทั้งสอง จากแค่จูบตอนนี้อารมณ์ที่สูงขึ้นทำให้ทั้งสองไม่อาจหยุดยั้งความต้องการได้ มือเล็กทั้งสองข้างโอบรัดแผ่นหลังของจินเอาไว้แน่น ใบหน้าเชิดสูงขึ้นเมื่อตอนนี้ริมฝีปากของคนรักกำลังซุกไซร้อยู่บริเวณซอกคอขาว
“สามีพรุ่งนี้คาซึไม่มีถ่ายละครล่ะ” คาซึยะเอ่ยประโยคมาทั้งๆอารมณ์กำลังพุ่งสูงอยู่ ร่างสูงผละออกมาจากลำคอสวยมองหน้าร่างบางที่หน้าแดงระเรื่อเหมือนจะตั้งคำถามว่าแล้วยังไง?
“ก็ฉันไม่มีถ่ายไง จินเองก็ว่างก่อนซ้อมคอนเสิร์ตไม่ใช่หรอ ฉันก็แค่จะบอกจินว่า... ไม่เอาดีกว่าเผื่อจินนัดคนที่บ้านไว้” คนที่บ้านที่ว่านี่คงจะเป็นบุคคลที่เป็นส่วนเกินบนชีวิตของทั้งเค้าและจินสินะ คาซึยะพูดเพียงเท่านั้นและไม่พูดอะไรต่อ จินรู้เจตนารมณ์ที่คาซึยะกำลังจะพูดเป็นอย่างดี เพียงแต่เค้าอยากได้ยินคาซึยะเรียกร้องประโยคนั้นด้วยคนเอง แต่ไม่คิดว่าคาซึยะจะเอาประโยคที่เกี่ยวกับบุคคลที่เป็นส่วนเกินชีวิตเข้ามาเกี่ยวด้วย
“หึหึ ที่รักฉันจะบอกอะไรให้นะว่ายัยนั่นน่ะไม่อยู่สองเดือนไปถ่ายหนังที่เมืองไทยน่ะ ฉันเลยบอกไปว่าฉันไม่ว่างจะดูแลลูกหรอกนะทั้งโปรโมทอัลบั้มทั้งคอนเสิร์ตทั้งหนัง ยัยนั่นก็เลยหอบลูกกับแม่เค้าไปเลี้ยงลูกด้วยน่ะ สองเดือนนี้นอกจากทำงานเวลาทั้งหมดเป็นของเรานะคนดี” คาซึยะได้ยินอย่างนั้น ดูเค้าจะดีใจเป็นอย่างมากไม่ต่างกับจินตอนที่รู้ว่าเค้าจะมีเวลาให้คาซึยะถึงสองเดือนเต็มๆ แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด24ชม. แต่เค้าก็ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันชดเชยช่วงปีกว่าที่เสียไป “จริงนะจิน จริงๆนะ งั้นเราก็จะได้เจอกันทุกวันใช่มั้ย” คาซึยะเค้นเสียงถามจินอย่างดีใจราวกับได้ของเล่นชิ้นใหม่ “จริงสิ เพราะงั้นบอกได้หรือยังว่าเมื้อกี้จะพูดอะไร” จินพูดขณะวางมือลูบไล้บีบเค้นสะโพกสวย “ก็แค่จะพูดว่า...” คาเมะยืดตัวขึ้นมากระซิบแผ่วเบาข้างใบหูคนรักและเลียในช่องหูคนรักจนจินหลุดครางออกมา “พรุ่งนี้ว่างขอเต็มแม็กซ์เลยนะสามี”
“อ๊า!! แสบจริงๆนะ แต่อย่างนี้ล่ะคุณนายอาคานิชิตัวจริงล่ะ” ว่าแล้วจินก็อุ้มคาซึยะออกจากห้องน้ำมุ่งตรงไปที่เตียงขนาดใหญ่ที่เค้าและคาซึยะเป็นคนช่วยกันเลือก
“ทำในห้องน้ำก็ได้นี่นาได้อารมณ์ดีออกนะจิน ออกมาให้ที่นอนเปียกทำไม” คนตัวเล็กบ่นเรื่องสถานที่ในการทำรัก ไม่ใช่ว่าห่วงเตียงว่าจะชื้นแต่คาซึยะชอบมีเซ็กซ์ในสถานที่แปลกๆ เช่น ในห้องน้ำ ห้องครัว ห้องนั่งเล่น ระเบียง ห้องเปลี่ยนเสื้อ แม้แต่ทุ่งหญ้า หาดทรายยามค่ำคืนที่ไร้ผู้คน 15ปีที่ผ่านมาพวกเค้าลองมาหมดแล้ว จินสังเกตได้ว่าเวลาทำรักในสถานที่ที่กล่าวมาคาซึยะจะเสร็จไวเป็นพิเศษ อาจเพราะกลัวคนเห็นเลยกลายเป็นการสร้างอรรถรสในการทำรักก็เป็นได้เมื่อวางร่างเล็กลงจนก็ไม่รอช้าตามขึ้นไปคร่อมร่างเล็กทันที
“จินเปิดไฟหัวเตียงก็พอแล้ว” “ทำไมล่ะฉันอยากเห็นทุกอย่างตอนเราทำกันนี่นา” จินพูดปัดร่างเล็ก
“เปิดไฟหัวเตียงก็เห็นไฟสีส้มๆได้อารมณ์ดีออก” จินเห็นคนรักพูดจึงไม่อยากขัดจินลุกขึ้นไปปิดไฟแต่ในขณะที่หันกลับมาก็เห็นคนตัวเล็กขว้าบางสิ่งออกมาจากลิ้นชักหัวเตียง
“นั่นมัน...ใช้ด้วยหรอคาซึ” จินถามเหวอๆคบกันมา15ปีจินไม่เคยเห็นคาซึยะมีของพวกนี้ จะมีก็แต่ของจินที่เคยได้จากแฟนคลับแล้วเจาะจงว่าให้เอามาใช้กับคาซึยะแล้วก็สมใจแฟนคลับละนะ เมื่อเค้าเอาเจลหล่อลื่นและไวเบรเตอร์สารพัดแบบที่ว่ามาใช้กับคาซึยะจริงๆ
“ก็ของขวัญจากโคคิน่ะ เพิ่งส่งมาให้เมื่อไม่กี่วันบอกว่าจินไม่ค่อยมีเวลาใช้ไอ้นี่ไปก่อน จะได้ไม่ต้องมีใครมาแทนจิน โคคิยังบอกอีกนะว่าเค้ารักฉันมากแต่เค้ายอมแพ้จินคนเดียว” พูดติดตลกแต่กลับมาทำท่ายั่วใส่จินซะงั้น ก็คาซึเล่นพูดไปเลียเจ้าไวเบรเตอร์นั่นไป บ้างก็อมเข้าไปจนถึงครึ่งด้ามแล้วคายออกมา
“ฉันควรจะดีใจดีมั้ยนะ” จินพูดแล้วจะเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กตรงหน้า “จินนั่งอยู่ตรงนั้นแหละ” ร่างบางเอ่ย
“ทำไมล่ะคาซึ” “ก็ฉันอยากให้จินเห็นลีลาฉันบ้างนี่นา” 0.0 ตาโตเท่านี้คาซึยะจะช่วยตัวเองโชว์เค้าหรอ จินนั่งลงตรงปลายเตียงแล้วจับจ้องไปยังร่างบางตรงหน้า คาซึยะนั่งเอาหลังพิงหัวเตียง ชันเข่าขึ้นมาจนส่วนอ่อนไหวโชว์หราต่อหน้าจิน จนคนมองกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก มือเล็กหยิบไวเบรเตอร์ขึ้นมาเลียเล่นอย่าเร่าร้อนคาซึยะเลียตั้งแต่ส่วนโคนของของเล่นปลอมจนถึงปลายเลียอยู่อย่างนั้นหลายรอบ แล้วคาซึยะก็คลานเข่ามาไกลๆจินก่อนจะหยุดห่างจากจินราวๆครึ่งเมตร แล้วนั่งคุกเข่าแบะขาออกจนส่วนอ่อนไหวชี้ชันไปที่จิน แล้วจัดการเลียเจ้าของเล่นในมือต่อดูดเลียอมมันด้วยท่าทางยั่วยวนแต่สายตาของคาซึยะกับมองไปที่ส่วนที่ขยายใหญ่โตของจินที่ขยายขึ้นเพราะเห็นเค้าช่วยตัวเอง
“อื้ม จิน จ๊วบ” ครางออกมาทั้งที่ปากยังอมเจ้าของเล่นนั่นอยู่ มือก็ขยี้ที่ติ่งไตของตัวเองอย่างมันมือ
“อ้า อื้อ จิน อ๊ะ” ตัวเล็กครางอย่างมันปากไม่ได้สงสารจินเลย จินเลื่อนมือไปที่แก่นกายของตัวเองเพราะทนความร้อนแรงของคนตรงหน้าไม่ไหว คาซึยะที่เห็นจินทำแบบนั้นก็เลื่อนมือไปที่แก่นกายตัวเองบ้าง
“อ๊ะ อ้า อื้ม จิน จิน อ้า” ให้ตายเถอะช่วยตัวเองแต่เรียกชื่อคนอื่นเนี่ยนะจะฆ่ากันรึไงนะคาซึยะ จินที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งสาวแก่นกายตัวเองเป็นการใหญ่ ตัวเล็กของเค้าก็ครางชื่อเค้าไม่หยุดปาก ไม่ทงไม่ทนมันแล้วโว้ย!!! จินคิดก่อนจะเข้าไปกระชากไอ้ของเล่นนั่นออกแล้วโยนไปไหนซักแห่ง
“อื้อ จะ... จิน” ตัวเล็กยังครางไม่เลิกทั้งที่ไม่มีไอของเล่นนั่นอยู่ในมือ
“ทำฉันแสบมากนะคนดี คาซึกะจะช่วยตัวเองจนเสร็จเลยรึไงไม่มีทางซะหรอก” ว่าแล้วจินก็ดันร่างบางนอนแผ่ลงบนเตียงแล้วตามไปประกบริมผีปากอย่างเร่าร้อน
“อื้ม” เสียงครางจากความพอใจของร่างเล็กดังขึ้นเป็นระยะ จูบรับความเร่าร้อนกันสักพักจินก็ผละออกมา ไล่จูบไปตามซอกคอขาว ทิ้งรอยจูบจำนวนไม่น้อยไว้ตามทุกที่ ที่เรียวลิ้นลากผ่าน
“อื้ม...อื้อ ...จินไม่ไหวแล้วขอเลยได้มั้ย” คาซึยะร้องขึ้นขณะที่จินกำลังมัวเมากับการขบเม้มตุ่มไตเล็กของร่างบาง
“อื้ม อีกนิดนะคาซึ ฉันอยากสัมผัสนายเยอะๆ” จินพูดไปก็ลามเลียไปทั่วร่างกายจากติ่งไตก็ไล่ลิ้นลงมายังหน้าท้องราบเนียน วนรอบสะดือเล็กจนคาซึหดเกร็งและครางกระเส่าอย่างร้อนแรง
“อ๊ะ อื้มมม อ๊ะ จินไม่ไหว ไม่ไหวจริงๆนะ ถ้าจินไม่เข้ามาฉันต้องเสร็จก่อนจินแน่ๆ” ร่างเล็กแทบจะร้องไห้ออกมากับความทรมานนี้
“เรียกสามีสิร้องขอให้ร้อนแรงหน่อยสิฉันจะจัดให้นายหนักๆเลย” คาซึยะได้ยินก็ไม่รอช้าเค้าต้านทานความต้องการในร่างกายไม่ไหวแล้ว
“สะ..สามี ช่วยเมียที ใส่ของสามีเข้ามาที เมียไม่ไหวแล้ว เมียอยากได้ของสามี เติมเต็มเมียหน่อยนะ” ได้ยินแบบนี้ใครจะทนไหว จินไม่รอช้าจับแก่นกายของตัวเองสอดใส่เข้าไปในช่องทางของร่างเล็กที่มีน้ำรักหล่อลื่นอยู่ที่เดียวจนมิด
“อ๊า อื้ม เสียวจังเลยจิน ตะ ตรงนั้นมันโดนจุดเสียวพอดีเลย” ร่างเล็กครางออกมาอย่างเสียวซ่านไม่ต่างจากจินที่สุขสมกับการเข้ามาในร่างกายคนรักยิ่งนัก
“คาซึ รัดแรงๆ อ๊าแบบนั้นแหละ อ๊า ขมิบถี่ขนาดนี้จะให้ขาดเลยรึป่าวหึ” จินพูดหยอกแต่สะโพกก็ยังขยี้อยู่ตรงจุดเดิมที่คาซึยะบอกว่าเสียว
“เรียกฉันหน่อยสิคาซึเรียกให้ฉันมีแรงน่ะ” “อ๊ะ อื้ออสามีๆ อ๊า สามีของคาซึ เมียเสียวจังเลย อ๊ะ อ๊า” จินได้ยินแบบนั้นก็ทนไม่ไหวแล้ว ถอนแกนกายออกมาจนเกือบหลุดแล้วดันเข้าไปใหม่ให้ตรงจุดเดิมอย่างแรง
“อ๊าง!! อ๊า” “อื้ม” ครางออกมาพร้อมกัน “ตอดแรงดีจริงๆเมีนฉัน นี่ละนะอีกหนึ่งเหตุผลที่ฉันยังรักคาซึ ฟิตอย่างกะครั้งแรกเลย” หึหึ!! จิมิโกะไม่ดูดหรือจะสู้ตูดคาซึยะ - -*
“อ๊า สามีกระแทกอีกสิ กระแทกอีกหลายๆที เอาลึกๆ” จินได้ยินก็ขยับสะโพกเข้าออกตามกำลังจากช้าก็เร็วแรงขึ้นตามแรงอารมณ์ที่ถีบสูง
“อ๊า สามี อ๊ะ ดีๆจัง ลึกๆ อะ อ๊า แบบนั้น อ้า อ๊างง!! เสียวเป็นบ้าเลยสามี” “อ๊าที่รัก เมียจ๋ารัดแรงๆ ๆ อ๊าเยี่ยมเลยคาซึ อ๊า รู้สึกดีมั้ย ห๊ะ??” จินถามไปก็หอบครางเสียงสั่นไป
“ดะ ดี ดีสุดๆไปเลยจิน อ๊า อ๊ะใกล้แล้วฉันใกล้แล้ว อ๊าเสียวจังเลยจิน อ๊า” “จะเสร็จแล้วหรอที่รัก อ๊า อื้ม อ้ะ อ๊า” ร่างสูงขยับสะโพกแรงขึ้นเร็วขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่อปลายทางเริ่มใกล้เข้ามาอยู่รำไร
“อะ อ่า อ๊า อะ อ่ะ อะ อะ อ้า อ๊า อ้า อ๊าาาา!!” เสียงครางที่บอกถึงปลายทางที่สิ้นสุดลงของร่างบางพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นที่เปรอะเปื้อนเต็มหน้าท้องจินและคาซึยะเอง ตามมาด้วยร่างสูงที่บดเบียดกระแทกสะโพกแรงๆอีก3-4ครั้งก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักใส่ในร่างเล็กตรงหน้า ก่อนจะซบตัวลงบนแผ่นอกบางทั้งที่ยังคาแก่นกายใหญ่เอาไว้
“เป็นยังไงบ้างคาซึมีความสุขรึป่าว” จินถามคนรักพร้อมกับพรมจูบที่หน้าฝากของคาซึยะที่ยังคงหอบกับกิจกรรมทำรักเมื่อครู่
“อื้ม มีความสุขที่สุดเลยจิน แต่วันนี้ฉันง่วงสุดๆเลยล่ะจิน พักยกก่อนได้มั้ย” “หึหึไหนบอกคืนนี้ยาวไงหื้ม” จินถามคนรักอย่างนึกเอ็นดูทั้งที่เค้ารู้ว่าที่รักของเค้าเหนื่อยจากที่ทำงานแถมยังมาถูกเค้าหื่นแตกใส่อีก “น่าน่ะ..แปปเดียวเองตั้งนาฬิกาปลุกก็ได้ชั่วโมงเดียวเองนะ” ร่างเล็กออดอ้อนกับคนรักแต่ดวงตาสวยนั่นจะปิดอยู่รอมร่อ เห็นคนรักอ่อนเพลียขนาดนั้นจินคงจะไม่ใจร้ายหรอก จินค่อยๆถอนกายออกจากคนรักช้าก่อนจะหยิบทิชชู่มาเช็คคราบน้ำรักตามร่างกายให้ร่างเล็กที่ตอนนี้หลับสนิทไปแล้ว จินเดินกลับมาที่เตียงล้มตัวนอนข้างคนรักดึงร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมให้ทั้งตัวเค้าเองและร่างเล็กที่เค้ารัก ก่อนจะหลับตาลงจินไม่ลืมที่จะกระทำสิ่งหนึ่งนั่นคือ................ตั้งนาฬิกาปลุกจากนี้1ชม. แหมก็นานๆจะได้ใช้เวลาร่วมกันสักทีมันก็ต้องเอาให้คุ้มกันหน่อยจริงมั้ยครับ นี่แหละสองเดือนแห่งการกอบโกยของผม ก็มันเป็น “วินาทีของเรา” นี่นา ฮ่าๆๆๆๆ เสียงไชโยโฮ่ร้องในใจจินที่คาซึยะไม่มีวันได้ยิน ดังก้องกังวาน โดยที่คนข้างๆไม่ได้รู้ชะตากรรมของตัวเองเลย .............คาซึยะผู้น่าสงสาร
****เวลาแม้จะสั้นเพียงนิดแต่เราได้ใช่มันกับคนที่มีค่าที่สุดในชีวิตมันจะกลายเป็นช่วงเวลาที่ยิ่งใหญ่ คนที่เรารักราวกับชีวิตแต่เรากับดูแลเค้าไม่ได้ตลอดเวลาที่เรามี เราควรจะทำดีกับเค้าจนถึงที่สุดเมื่อมีโอกาส เพราะอดีตเปลี่ยนแปลงไม่ได้ อะไรเลวร้ายที่เคยทำในอดีตยากที่ใครบางคนจะให้อภัย แต่ที่สุดของเส้นทางรักนิรันดร์เมื่อรักแล้วก็ไม่อาจมีสิ่งใดตัดขาด ไม่ว่าจะเป็นความรักจาก พ่อแม่ คนรัก หรือเพื่อนฝูง ถ้าความรักทุกแขนงตั้งอยู่บนความเข้าใจอะไรก็มิอาจทำลาย****


The End


A little to talk...!!!
ไม่ไหวขอระบายหน่อยเถอะ จะบอกว่าเราเคยทิ้งลิงค์ฟิคนี้ไว้แล้วในเด็กดี ทิ้งแค่ลิงค์จริงๆ ไม่ได้ลงเนื้อหาเลย ลงฉากธรรมดาสุดๆเลย NC เหยียบ 20 หน้านี่ลงที่นี่หมดเลยนะ แล้วด้วยความที่ลงแล้วไม่เคยสนใจอะไรไง ไม่ได้เข้าไปดูเกือบ 2 เดือน หอยห่าอาราเล่ อะไรคือฟิคโดนแบนหมดทุกเรื่อง ให้ตายเหอะผีเปรต - -* หลายคนอาจมองว่าเรื่องธรรมดาป่ะ สำหรับเราไม่เว้ย คือฉันไม่ได้ลงอะไรเลยน้าาาา *พ่นไฟใส่มัน มันเลยแค้นๆ ที่โดนแบนแบบไม่ทันรู้ตัว ฮ่าๆๆๆ มาบ่นให้ฟังแค่นี้แหละ ไม่รู้ว่าจะชอบกันมั้ย ยังไงก็ติชมกันได้นะจ๊ะ ถ้าฟีดแบ็คดี จะลงเรื่องต่อไปอีกแน่นนอนค่ะ
แวะเข้าไปติชมแนะนำหัวข้อฟิคเรื่องต่อไปกันได้นะจ๊ะ #ฟิควินาทีอาคาเมะ
Twitter : the_i3est1
Facebook : Ziicret Dudez
Blog : http://ameblo.jp/anniiz-thailand/

OS SF TaoHun - ST Code 100% (END)

กลับมาตามคำเรียกร้อง (ใครเรียกร้องให้มึงกลับมา-_-") ฟิคเรื่องนี้เกิดขึ้นหลังจากนั่งจ้องรูป "ST" ในไอจีน้องฮุนเป็นเวลาเกือบชั่วโมง แล้วก็นั่งกดไลค์ อันไลค์อยู่หลายครั้ง แล้วก็เกิดเป็นฟิคเรื่องนี้ขึ้น ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่านนะ จุ๊บปี้^3^


สวัสดีครับทุกคนผม'โอเซฮุน'น้องเล็กผู้ใสซื่อน่ารักจากบอยแบรนด์ชื่อดังเอ็กโซ วันนี้ผมมีเรื่องกลุ้มใจบางเรื่องกำลังกวนใจผมอยู่ หลายๆคนคงเห็นว่าผมกับ'ฮวาง จื่อเทา'นั่นสนิทสนมกันค่อนข้างมาก ใช่ครับเราสองคนมีความสัมพันธ์ที่ไม่สามารถบอกให้คนทั่วไปรู้ได้ว่าเรา 'รัก' กันมากแค่ไหน เรื่องความสัมพันธ์ที่เปิดเผยไม่ได้ก็เป็นเรื่องนึงที่ผมกลุ้มใจ แต่ตอนนี้มีเรื่องให้กลุ้มใจมากกว่านั้นครับคือเราสองคนทะเลาะกัน(อีกแล้ว) เป็นปกติที่เราจะทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระบ่อยๆ และบางทีก็เกิดจากอาการขี้หึงไม่เข้าเรื่องของผม แต่ทุกครั้งจื่อเทาจะเป็นคนยอมลงให้ผมเสมอ แต่ไม่ใช่กับครั้งนี้ที่ความขี้หึงบวกกับความขี้ประชดประชันของผมทำให้จื่อเทาโกรธจนเป็นเรื่องจนได้




เรื่องมันมีอยู่ว่าก่อนหน้านี้รายการlaw of jungle ที่จื่อเทาไปอัดไว้เมื่อหลายเดือนก่อนออกอากาศ ครั้งแรกที่ผมได้ดูพูดได้คำเดียวว่าผมหงุดหงิดมากถึงมากที่สุด ผมไม่ชอบการที่เค้าต้องไปสนิทสนมแตะเนื้อต้องตัวใครนอกจากผม ถึงนั่นจะเป็นงานก็ตาม ต่อให้เป็นสมาชิกในวงผมก็ไม่ชอบอยู่ดี ผมพูดกับจื่อเทาบ่อยๆว่า


 "ถ้าโลกนี้มีแค่เราสองคนก็ดีสินะ" เค้าก็จะพูดกับผมบ่อยครั้งว่า
 "อย่าพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ สิ่งที่เป็นไปได้คือนายต้องไว้ใจฉันให้มากๆ" เค้าพูดประโยคนี้เพราะเราคิดว่าที่ผมหึงเค้าบ่อยๆเพราะผมไม่ไว้ใจเค้า ที่จริงมันไม่ใช่เลยเป็นเพราะผมไม่ไว้ใจคนอื่นต่างหาก จื่อเทาเป็นคนมีเสน่ห์มากถ้าคุณแค่มองผ่านอาจจะมองไม่เห็นเสน่ห์นั่น แต่ถ้าคุณยิ่งรู้จักคุณจะยิ่งรักในสิ่งที่เขาเป็น การแสดงออกอย่างตรงไปตรงมา ความใสซื่อบริสุทธิ์ แถมบางมุมยังดูเจ้าเล่ห์อย่างร้ายกาจ หลายๆมุมของเค้าทำให้ผู้คนรักและเอ็นดูเค้าได้ไม่ยาก ผมเลยอดที่จะหวงเค้าไม่ได้ ยิ่งบางมุมพิเศษๆที่เค้าทำให้แค่ผม ผมก็กลัวว่าคนอื่นจะได้เห็นมุมนั้นของเขา ผมละอยากผูกเค้าติดไว้กับตัวตลอดเวลาจริงๆ อ๊า.... พาออกมานอกเรื่องมาไกลเลย กลับมาครับกลับมา ผมไม่ชอบที่เค้าไปออกรายการนั่นผมดูพาร์ทแรกพร้อมๆเมมเบอร์ในวงและไม่คิดจะดูอีก แต่ผมบังเอิญได้ดูตอนสุดท้ายที่บ้านเพื่อนของผมหลังจากที่ผมไปออกรายกายเสร็จ ทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่ต่างเอ่ยชมความติ๊งต๊องที่คงดูน่ารักของจื่อเทากันไม่หยุดปาก ใครจะรู้บ้างว่าโอเซฮุนกำลังจะอกแตกตายกับไอ้รายการบ้าๆนี่
"Rrrrrrrrrrrrrrr" เสียงโทรศัพท์เข้ารอบที่สิบ ผมรู้ดีว่าใครโทรมาดึกดื่นเที่ยงคืนผมยังไม่กลับถึงหอ "จื่อเทา" โทรตามแบบนี้ประจำ แต่ครั้งนี้ผมตั้งใจยั่วโมโหเค้า ไม่รับสายไม่ว่า ถ่ายรูปกับเพื่อนและรุ่นพี่ทั้งหลายลงไอจี ทั้งรูปกลุ่มที่ดูสนุกสนาน และถ่ายคู่อย่างถึงเนื้อถึงตัวแบบที่ฮยอนบินนี่ยังไม่เคยได้ลงในไอจี ผมทำอย่างนั้นทั้งๆที่รู้ว่าจื่อเทาจะประสาทแตก แล้วก็แย่กว่านั้นคืนนั้นผมไม่ได้กลับหอ ทั้งๆที่เช้าวันต่อมาผมต้องบินไปทำงานที่ต่างประเทศ ผมก็บินไปทำงานทั้งๆชุดนั้น เมื่อผมมาถึงสนามบินผมก็ได้รับสาสน์จากลีดเดอร์ของวงว่า จื่อเทาโมโหมากถึงมากสุดๆ แม้แต่เจ้าแคนดี้ลูกรักสุดสวาทของจื่อเทา*หมานี่ก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำผมอารมณ์เสียบ่อยๆ ก็เอาไม่อยู่ ผมได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกผิดขึ้นมาบ้างเล็กๆ เพราะผมรู้ดีว่าที่จื่อเทาโกรธมากกว่าครั้งไหนๆ เพราะผมไม่กลับหอแถมพวกที่ผมได้สนุกด้วยเมื่อคืนคือคนที่จื่อเทาไม่รู้จัก ก่อนขึ้นเครื่องผมไม่มีเวลามากพอจะโทรไปเคลียร์กับเค้าหรอก สิ่งที่ผมทำได้คือส่งข้อความไปหาเค้าสั้นๆว่า "ขอโทษ" ยิ่งผมปลดล็อคเครื่องมือสื่อสารแล้วกดเข้าไปดูแจ้งเตือนแอพพลิเคชั่นและรายการโทรต่างๆก็ยิ่งรู้สึกผิด รายการสายโทรเข้าที่ไม่ได้รับกว่าร้อยสาย แล้วแจ้งเตือนในรายการแชทต่างอีกมากมายที่ผมยังไม่กล้าเปิดอ่าน ใช่ครับโอเซฮุนกำลังกลัวความผิดตัวเอง ตอนทำก็สนุกอยากเอาชนะแต่พออารมณ์เย็นลงผมถึงรู้ว่าคนที่ผิดเต็มๆน่ะผมทั้งนั้น ตอนนี้จื่อเทาต้องโกรธผมมากแน่ๆ เดี๋ยวถึงแม็กซิโกผมจะต้องรีบง้อคุณแฟนแล้วล่ะ ผมนั่งทำใจตลอดการเดินทางแถมยังโดนพี่จุนมยอนบ่นซะชุดใหญ่ที่ทำตัวไม่ดี พี่จุนมยอนรู้เรื่องของผมและจื่อเทาดีและคอยช่วยเหลือคอยให้คำปรึกษาพวกเรามาตลอด และแล้วเวลาทำใจของผมก็หมดลงเมื่อผมเดินทางถึงที่พักที่แม็กซิโก เมื่อเข้าไปในห้องพักเรียบร้อยผมก็ได้แต่ถอนหายใจทิ้งในเมื่อทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ผมจึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและต่อสายไปยังคนที่อยู่ไกลคนละซีกโลก "ตู๊ด.....ตู๊ดๆๆๆๆๆๆ"
"ย่าห์!!! ตัดสายฉันหรอฮวางจื่อเทา"
อดเลือดขึ้นหน้าไม่ได้ ผมกดต่อสายหาเค้าอีกหลายรอบก็ไม่รับ หงุดหงิดเป็นบ้าเลย ยังโกรธผมหรือทำอะไรอยู่นะ ผมหงายท้องลงบนเตียงขนาดควีนไซส์ เตียงที่ดูใหญ่ไปเลยนะเวลาต้องนอนคนเดียว ปกติเวลาอยู่หอหรือไปต่างประเทศ ผมกับจื่อเทามักจะนอนด้วยกันเสมอ เมมเบอร์ทุกคนและเมเนเจอร์ทุกคนรู้ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ ไม่แปลกที่พวกเขาจะเปิดโอกาสให้เราอยู่ด้วยกันในเวลาส่วนตัว แต่วันนี้ผมต้องนอนคนเดียวเหงาชะมัดเลย ผมลุกขึ้นมาแล้วปลดล็อกโทรศัพท์อีกครั้งลองกดออกโทรออกหาปลายสายเดิมอีกหลายครั้ง แต่ก็เป็นเช่นเดิมไม่มีการตอบรับใดๆ นี่ผมน้อยใจแล้วนะเนี่ย:( ตอนนี้ที่เกาหลีกี่โมงกันแล้วนะเทาจะทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ กินข้าวรึยังนะช่วงนี้กำลังเห่อเจ้าลูกหมาแคนดี้ที่น่าหมั่นไส้นั่นอยู่ด้วย ซื้อมาแย่งความรักกับผมทำไมก็ไม่รู้ หึงกระทั่งกับหมาผมนี่บ้าจริงๆคิดถึงซะแล้วสิ จะไม่เจอกันอีกตั้งหลายวัน ว่าแล้วผมก็นึกขึ้นได้เปิดโปรแกรมแชทบนมือถือขึ้นมาส่งข้อความไปให้ละกัน แต่เปิดเข้าไปผมก็เห็นแจ้งเตือนข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน
'[EXO] HZT-ao' 407 ข้อความที่เค้าส่งมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วผมไม่ได้อ่าน
ผมเปิดเข้าไปข้อความสุดท้ายที่เค้าส่งมาคือเวลาตี3กว่าๆของคืนที่ผมไม่ได้กลับหอ ข้อความที่ส่งมาโดยรวมตอนแรกๆของข้อความก็คือ
[EXO]HZT-ao : อยู่ไหนดูรายการที่ฉันไปออกมั้ย อย่าลืมดูรายการนะบอกพี่ซูโฮด้วย ได้ดูรายการฉันรึป่าว (นี่ก็โปรโมทตัวเองจัง ผมนึกว่าฮวางจื่อเทาเป็นบอร์ดประชาสัมพันธ์ซะอีก) ดูรายการแล้วอย่างอนกันอีกละ งานครับงาน ' ตอนแรกๆก็โปรโมทรายการ หลังจากนั้นก็บ่นเรื่องผมไม่ตอบ จนเค้าคิดว่ามือถือผมแบตหมดรึป่าว แล้วข้อความต่อๆมาก็ยาวติดๆกับมาหลายๆข้อความและทุกข้อความก็แสดงถึงความเป็นห่วง
[EXO]HZT-ao : เซฮุนน่าอยู่ไหนพี่ซูโฮกลับมาแล้วนะ
[EXO]HZT-ao : โทรศัพท์เป็นอะไรรึป่าวทำไมไม่รับ
[EXO]HZT-ao : ฮุนนา นายโอเครึป่าวตอบฉันหน่อยฉันเป็นห่วงนะ
[EXO]HZT-ao : ฮยอนบินบอกนายไม่ได้อยู่กับเค้านายอยู่ไหนน่ะเซฮุน
[EXO]HZT-ao : ฉันไม่สนุกแล้วนะโอเซฮุน ดึกมากแล้วกลับได้แล้วฉันรออยู่


เค้าส่งมาประมาณนี้อีกเป็นร้อยๆข้อความ ผมอ่านข้อความเหล่านั้นด้วยใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แล้วยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปอีกเมื่อรู้ว่าเค้าขับรถออกมาตามหาผมในที่ๆเราเคยไปด้วยกัน ผมแยกกับพี่ซูโฮที่บ้านพี่ดงฮวาไม่แปลกที่พี่ซูโฮจะไม่รู้ว่าผมอยู่ไหน
[EXO]HZT-ao : ฉันอยู่แม่น้ำฮันที่เดิมนะหวังว่าจะเจอนาย
[EXO]HZT-ao : ตอนนี้อยู่พูกัก ฮุนนานายอยู่ไหนเนี่ย!! ฉันขับรถทั่วโซลแล้วนะ
[EXO]HZT-ao : โอเซฮุน!! นายไม่ได้โดนฉุดใช่มั้ย นายกำลังเมาที่ไหนเนี่ย


[EXO]HZT-ao : เซฮุนนา ช่วยตอบอะไรซักหน่อยฉันจะเป็นบ้าอยู่แล้วนะ ตอบให้รู้ว่านายอยู่ไหน ให้รู้ว่านายปลอดภัยก็พอ แล้วเดี๋ยวฉันไปรับ


ผมอ่านจนถึงนี่น้ำตาก็ไหลออกมาไม่รู้ตัว ผมไม่รู้ว่าเทาห่วงผมขนาดนี้เพราะปกติเราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด และเวลาที่ผมออกไปไหนโดยไม่มีเทาผมก็จะไปแต่กับเพื่อนๆหรือรุ่นพี่ของผมที่เทารู้จัก เช่นเดียวกันเวลาที่เทาออกไปโดยไม่มีผมเขาก็จะไปกับเพื่อนๆเขาที่ผมรู้จัก และทุกครั้งต่อให้ไปเที่ยวจนดึกดื่นเราก็จะกลับหอ แต่ครั้งนี้ผมทำผิดกฏที่เราตั้งกันไว้ทุกข้อ ทุกข้อความที่เทาส่งมาแสดงถึงความเป็นห่วง กังวลใจร้อนใจเป็นอย่างมาก จนกระทั้งปรากฏข้อความรูปสองข้อความในช่วงเวลาประมาณตี3กว่าๆ เป็นรูปที่ในไอจีของพวกเพื่อนๆผมที่เราถ่ายรวมกันเป็นกลุ่มในห้องที่มีบรรยากาศเหมือนจัดงานปาร์ตี้เล็กๆ และอีกรูปเป็นรูปคู่ที่เพื่อนรุ่นพี่กอดคอถ่ายรูปคู่กับผม และประโยคต่อมาที่เป็นข้อความสุดท้ายที่เค้าส่งมาก็ทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเดิม
[EXO]HZT-ao : สนุกมากมั้ยโอเซฮุน
เมื่ออ่านทุกข้อความจบผมก็ได้แต่ร้องไห้เพราะรู้สึกผิด แล้วเมื่อสติเริ่มกลับมาอีกครั้งผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเค้าอีกหลายสิบสาย และส่งข้อความผ่านโปรแกรมแชทเพื่ออธิบายและขอโทษเค้าเป็นร้อยๆข้อความ แต่ไม่มีแม้แต่ขึ้นว่าปลายทางที่ส่งไปหานั้นได้อ่านมันแล้ว ผมเสียใจและไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ผมตั้งสถานะโปรแกรมแชทสนทนาทุกอย่างที่พอจะผ่านเข้าตาเค้าได้ "S o r r yㅠ.ㅠ" ผมไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่อ จนกระทั่งเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้น ผมดีใจลุ้นให้เป็นจื่อเทา แต่ก็ไม่ใช่
[EXO]Suho : เป็นอะไรรึป่าวเซฮุน?
เมื่อเห็นข้อความจากพี่ซูโฮผมก็งอแงหนักกว่าเดิม ทั้งที่เป็นข้อความที่แสดงถึงความเป็นห่วง แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนตัวเองถูกซ้ำเติมความผิดของตัวเองอยู่ ผมตัดสินใจเดินออกไปหาพี่จุนมยอนที่ห้องทั้งที่หน้ายังเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ในมือข้างนึงกำโทรศัพท์แน่น อีกข้างก็อุ้มตุ๊กตาหนอนลาวาสีแดงขนาด20นิ้วที่เทาซื้อให้ออกมาด้วย เมื่อถึงห้องผู้เป็นพี่เซฮุนก็โผลเข้าก่อนแน่น
"เกิดอะไรขึ้นเซฮุนนา ร้องไห้หน้าตามอมแมมเชียว เทาดุรึไง" แค่ได้ยินชื่อผมก็แหกปากร้องไห้หนักกว่าเดิม
"ฮืออออออ ฮืออออออ ทาววววววว น้องฮุนขอโทษ ฮือออออ" พี่จุนมยอนคงงงที่ผมเอาแต่แหกปากร้องไห้เสียงดัง และพร่ำพูดคำขอโทษต่างๆนานาถึงคนที่อยู่ไกลไปอีกฟากโลก พี่จุนมยองปลอบผมอยู่นานจะผมหยุดร้องไห้เหลือเพียงเสียงสะอื้นไห้บาง แล้วผมก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่จุนมยอนฟัง น่าแปลกใจที่ครั้งนี้พี่จุนมยอนเลือกที่จะไม่ซ้ำเติมผมสงสัยพี่เค้ารู้เรื่องทั้งหมดอยู่แล้ว ผมถือว่าเป็นเรื่องดีที่ไม่ถูกซ้ำเติมตอนนี้ เพราะแค่หาวิธีง้อเทาผมก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ผมนอนลงบนเตียงของพี่จุนมยอนและซุกหน้ากอดเจ้าตุ๊กตาหนอนน้อยที่เทาซื้อให้ด้วยเหตุผลว่ามันเหมือนผม (ถ้าคุณได้ดูอนิเมชั่นนี้จะรู้) พี่จุนมยอนก็นั่งปลอบแล้วก็ลูบผมไปมาจนผมรู้สึกดีขึ้น แล้วพี่เขาก็ลุกออกไปที่ระเบียงพร้อมกับโทรศัพท์มือถือในมือ ผมได้แต่มองตามหลังและเมื่อความเงียบกลับมาเยือนผมก็เริ่มเศร้าขึ้นมาอีกแล้ว
"หนอนน้อย พี่เทาจะหายโกรธเซฮุนนารึยังนะ?" ถามไปก็ใช่ว่าจะได้คำตอบ เปิดดูข้อความที่ส่งไปให้ก็ยังไม่เปิดอ่าน ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาสักพักพี่จุนมยอนก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับยื่นมือถือมาเกือบจะโดนหน้าผม
"ไม่เชื่อแกก็ดูหน้าเมียแกซะ ร้องไห้ขนาดนี้พรุ่งนี้จะทำงานได้รึป่าวก็ไม่รู้" ผมอดหน้าเหวอไม่ได้เมื่อเงยหน้าดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือชัดก็เห็นว่าหน้าจอเป็นหน้าวิดีโอคอลอยู่ และคนที่ปรากฎอยู่ในหน้าจอก็ทำให้น้ำตาที่เหือดหายของผมไหลออกมาอีกครั้ง
"ฮึก ฮึ ฮืออออ ทาววววววววววว ฮือ เทา เทาเกอเก่อ เซฮุนนาขอโทษ ฮือ ฮุนนาผิดเอง ฮุนดื้อ ฮุนเอาแต่ใจเอง ฮุนขอโทษ" ผมพร่ำพูดขอโทษเค้ามากมาย แต่สิ่งที่ผมได้มาคือความเงียบ
"..........."
"เทาฮยอง น้องฮุนขอโทษยกโทษให้น้องได้มั้ย น้องผิดไปแล้วน้องจะไม่ทำแบบนี้อีก เทาจ๋า เทาอย่าเงียบอย่างนี้ เทาจะดุจะว่าฮุนอย่างไงก็ได้แต่อย่าเงียบแบบนี้" น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วไหลหนักกว่าเดิม กลัวเหลือเกินเทาโกรธแบบนี้น่ากลัวเหลือเกิน เค้าบอกว่ามนุษย์เอบีโกรธยากแต่โกรธแล้วน่ากลัวมาก ผมไม่เคยเชื่อเลยเพราะตั้งแต่รู้จักและคบกันมาผมไม่เคยเห็นเทาโกรธ จนกระทั่งวันนี้แหละครับผมเชื่อแล้ว เทาเงียบและได้แต่มองผมร้องไห้ผ่านโทรศัพท์มือถือด้วยสายตาที่ติดจะเย็นชา แล้วอยู่ๆเขาก็เรียกชื่อลูกหมาตัวน้อยแล้วอุ้มมันขึ้นมา
"แคนดี้อ่า มานี่มา นี่เห็นมั้ยนั่นใคร เห็นคนใจร้ายรึป่าวแคนดี้ หม่ามี้แคนดี้ใจร้ายมากเลยรู้มั้ย ปะป๊าควรจะหายโกรธหม่ามี้แคนดี้ดีมั้ย" เทาพูดหยอกล้อกับลูกหมาน้อย จนผมอดพูดแทรกขึ้นไม่ได้
"หายสิใช่มั้ยแคนดี้ ปะป๊าใจดีไม่หายโกรธหม่ามี้ได้ไง หม่ามี้น่ะ หม่ามี้นะ ฮึก หม่ามี้รักปะป๊าของแคนดี้ที่สุดในโลกเลยนะ ถึงหม่ามี้จะดื้อ ชอบหึง ชอบหวง ชอบเอาแต่ใจ ชอบประชดประชันทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต แต่ทั้งหมดนี้ก็เพราะหม่ามี้รักปะป๊ามาก อยากให้ปะป๊ารักหม่ามี้คนเดียว มองหม่ามี้คนเดียว หม่ามี้นิสัยไม่ดีหึงปะป๊าแม้กระทั้งกับพี่ๆในวง คนนอกวง ผู้หญิง ผู้ชาย คนสัตว์สิ่งของ รถ หมา แมว เสื้อผ้า หม่ามี้ไม่ชอบสักอย่าง เพราะทุกอย่างที่ปะป๊าสนใจมันทำให้ปะป๊าหันเหความสนใจไปมองมันโดยที่ไม่มองหม่ามี้นะสิ ฮืออออ" ผมพูดความในใจออกมาเป็นกิโลแล้วก็ปล่อยโฮออกมา ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ อาจจะมองว่าผมไร้สาระแต่ผมไม่ชอบความรู้สึกที่เหมือนกับคนรักไม่ให้ความสำคัญกับเรา แล้วผมก็ได้ยินเสียงของเขาเรียกผม
"เซฮุนนา หยุดร้องไห้ได้แล้วคนดีเดี๋ยวป่วยนะ เร็วเช็ดน้ำตาแล้วมาคุยกัน" ได้ยินอย่างนั้นผมก็ได้แต่ซูดจมูก แล้วใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำหูน้ำตาออกจากใบหน้า แล้วจับมือถือมาตั้งเพื่อให้คุยได้สะดวก
"หยุดร้องไห้แล้วนะ อึก! มาคุยกัน เทาหายโกรธเซฮุนรึยัง" ผมถามเค้าด้วยเสียงที่ยังติดสะอื้นอยู่
"เซฮุนรู้สึกยังไง ตอนที่เทาไม่รับโทรศัพท์ ไม่อ่านข้อความที่ฮุนส่งมา" ตอบคำถามผมด้วยคำถามอีกแล้ว แต่ผมก็ตอบเขาไปตามที่ผมรู้สึก
"เสียใจ น้อยใจ โกรธ เป็นห่วง กังวลไปหมดเลยแล้วก็รู้สึกผิดสุดๆเลย" พอพูดมาน้ำตาก็พาลจะไหลอีก
"หยุดนะห้ามร้อง นี่เรากำลังคุยกันด้วยเหตุผล เทาไม่ได้ดุ"
"คะ ครับ" รับคำแล้วใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา
"ครั้งนี้ใครผิด"
"เซฮุนผิด"
"ผิดอะไรบ้าง?"
"เซฮุนไม่รับโทรศัพท์ เซฮุนไม่อ่านไม่ตอบคาทก เซฮุนไม่กลับหอ เซฮุนไม่บอกว่าไปไหน เซฮุนไปข้างนอกกับคนที่เทาไม่รู้จัก เซฮุนให้ผู้ชายคนอื่นถูกเนื้อต้องตัว เซฮุนทำให้เทาเป็นห่วง เซฮุนทำให้เทาเสียใจ อึก" ความผิดของผมมันกี่กระทงเข้าไปแล้วนะ
"เซฮุนรู้ว่าผิดอะไร เซฮุนรู้ว่าเทารู้สึกยังไง แต่เซฮุนก็ยังทำ เซฮุนคิดถึงใจเทาบ้างมั้ย อยากน้อยก็ตอบข้อความกันสักนิดว่าไม่ต้องเป็นห่วงก็ได้ ไม่ใช่ทำให้พี่รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนบ้า เที่ยวขับรถไปทั่วโซล เที่ยวเคาะห้องคนนั้นคนนี้กลางดึกเพื่อตามหาแฟน ทั้งที่แฟนพี่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวนั่งสนุกนั่งดื่มหัวเราะต่อกระซิกกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้" เทาพูดออกมาเหยียดยาว
"ฮึก อึก ฮุนขอโทษ เทาจ๋าน้องฮุนขอโทษ น้องฮุนจะไม่ทำอีก" ผมพูดทั้งน้ำตา
"สัญญาได้มั้ยว่าจะไม่ทำแบบนี้ จะหึงจะหวงอย่างไงก็ห้ามทำแบบนี้อีก"
"ครับ!! น้องฮุนสัญญา" ผมพูดออกมาอย่างมั่นใจในคำสัญญาของตัวเอง
"รักษาคำสัญญานะครับคนดี รู้ใช่มั้ยเทาไม่ชอบคนผิดสัญญา" ผมพยักหน้ารับหงึกๆ "ดีมาก แล้วก็เลิกคิดมากได้แล้วนะ เทาบอกแล้วไงว่าเทารักเซฮุนคนเดียว รักมากด้วย ไม่นอกใจ ถึงจะมองหมามองแมว มองมนุษย์หรือสิ่งแปลกปลอมอื่นๆมั้ง แต่นั้นมันเป็นแค่ความสนใจความชอบ แต่ความรักน่ะไม่มีใครแย่งมันไปได้หรอก เพราะพี่ให้ฮุนไปหมดแล้ว รู้มั้ย" เมื่อเค้าพูดประโยคหวานเลี่ยนจบก็ยกยิ้มหล่อพิฆาตใส่กล้องให้ผม ผมนี่รู้สึกถึงความร้อนบนใบหน้าตัวเองเลยครับ ก็เพราะแบบนี้ไงผมถึงหวงเค้านักล่ะ
"ให้พูดแบบนี้กับฉันคนเดียวนะ ถ้าไปพูดกับคนอื่นฉันจะสาปแช่งให้จู๋นายใช้งานไม่ได้ ตัวเขียวขึ้นๆเป็นมาริโมะไปเลย"ผมพูดจริงนะ
"ค่ะ!! ก็พูดอยู่กับคนนี้คนเดียวเนี่ยแหละ จะให้ไปพูดกับใครได้ละคะ แฟนขี้หวงขนาดนี้ ;)" ยังจะมายักคิ้วหลิ่วตา
"รู้แล้วก็ดี ถ้าไปขี้หลีที่ไหนจะตามไปแหกอกให้ตายเลย"
"โหดจังค่ะ แล้วนี่อยู่ห้องพี่ซูโฮหรอ"
"อื้มมมม"
"กลับห้องไปอาบน้ำล้างหน้าได้แล้วมั้งคะ หน้ามอมเชียว หนอนน้อยเลอะหมดแล้ว กินยาดักไว้ด้วยนะเดี๋ยวปวดหัว" เทาบอกผมทำเหมือนว่าเค้าจะวางแล้วอย่างงั้นแหละ ไม่เอานะน้องฮุนยังไม่หายคิดถึงเลย "เทาจะวางแล้วหรอ น้องฮุนยังอยากคุยกับพี่เทาอยู่เลย":'( พูดแล้วทำปากเบะตามนิสัยที่ชอบทำบ่อยๆ
"งั้นเดี๋ยวฉันคอลไปที่เครื่องเซฮุนแล้วกันนะ เกรงใจพี่ซูโฮ พี่เค้าจะได้พักผ่อนด้วย"
อ่าาาาา ใช่สิพี่ซูโฮ
"ขอบใจนะที่ยังจำได้ว่าฉันมีตัวตนอยู่ ไหนๆก็ดีกันแล้วก็กลับห้องตัวเองไปไป๊ พี่จะพักผ่อน" พี่จุนมยอนเอ่ยปากไล่ ผมก็อดเบะปากใส่พี่แกไม่ได้:(
"งั้นอีกครึ่งชั่วโมงคอลมานะ จุ๊บ" แล้วผมก็ยิ้มออกมาเมื่อเทายื่นริมฝีปากมาจุ๊บที่กล้อง หลังจากที่โชว์สงคราม โชว์หวาน โชว์ดราม่าให้พี่จุนมยอนดูอยู่นาน ในที่สุดผมก็จบการพูดคุยกับเทาผ่านโทรศัพท์ของพี่ชายตัวขาว แล้วหอบสมบัติที่ติดตัวขามากลับห้องด้วยรอยยิ้ม พร้อมได้ยินเสียงบ่นของพี่ชายบ่นพึมพัม "ถ้าเวลามีความสุขเห็นหัวเราเหมือนยามทุกข์บ้างก็ดีสิ เดี๋ยวจะให้เทาจ่ายค่าโทรศัพท์เดือนนี้ดูสิค่าโรมมิ่งปาไปเท่าไรละ" แฮ่ๆ โดนด่าแพ็คคู่แถมดูเหมือนว่าแฟนผมจะต้องเสียทรัพย์อีกด้วย
ผมกลับมาถึงห้องใช้เวลาอาบน้ำน้อยกว่าที่คิดกลัวเทาวิดีโอคอลมาแล้วไม่ได้รับ(อีก) จึงใช้เวลาที่เหลือนั่งดูความเคลื่อนไหวในอินสตาแกรม อ๊ะ!! คิดอะไรดีๆได้แล้วล่ะ คิดได้ผมก็เปิดอัลบั้มรูปในมือถือหารูปคู่ของผมและจื่อเทา มีรูปของเราสองคนในหลายๆอิริยาบทที่คนอื่นไม่เคยเห็นผมนั่งเลือกรูปไปก็ยิ้มไป จนกระทั้งเลือกรูปได้ ผมเลือกรูปที่เรา2คนไปถ่ายแบบใส่กางเกงคู่ นั่งอยู่บนโต๊ะชูแขนแล้วชูสองนิ้วคนละข้าง ผมนั่งฝั่งซ้ายเทานั่งฝั่งขวา ผมเลือกรูปนี้เพื่ออัพลงในอินสตาแกรมพร้อมกับแคปชั่น "ST"
"เรียบร้อย" ผมพูดออกมาเมื่ออัพเดทรูปเป็นที่เรียบร้อยนับหนึ่งไม่ทันถึงสามเหล่าแฟนคลับทั้งหลายก็มาถล่มไลค์และคอมเมนต์ในรูปอย่างล้นหลาม
'เซเทาหรอคะ?'
'อปโป้หล่อจัง'
'กรี๊ดดดดด!!! เทาฮุน'
'อปป้ากำลังทำให้ฉันเป็นบ้า'
'ทำไมต้องเทาฮุน'
'อยู่คนละฝากโลกยังอัพรูปคู่กัน เอ๊ะยังไง?'
'ฮุนฮานไม่ได้หรอ'
'กลูต้าขาวใสเด้ง อกฟูรูฟิต คอลลาเจน วิตามิน ผลิตภัณฑ์เสริมความสวยงามทุกชนิดเข้ามาชมกันเลยจ้า'
โอ้โห้!! สารพัดคอมเม้นครับ แต่ยังไม่เจอคอมเม้นที่ถูกต้องและถูกใจนี่ผมกะว่าใครเม้นถูกในผมจะไดเร็กไปหาเลยนะเนี่ย :) เพลิดเพลินกับความสนุกบนมือถือได้ไม่นานคนที่ผมอัพรูปคู่ด้วยก็วิดีโอคอลมาแล้วล่ะ
"ครับผม!!" รับสายอย่างแข็งขัน
"อาบน้ำแปรงฟันกินยาเรียบร้อยตามที่สั่งรึยังครับ"
"เรียบร้อยแล้วครับ เทาทำอะไรอยู่" ผมถามขณะที่นอนกอดเจ้าหนอนคุยกับจื่อเทา
"กำลังนั้งดูอินสตาแกรมครับ นี่ไงไลค์แล้วด้วย" เทาชูโทรศัพท์อีกเครื่องให้ดู เขาใช้แอคเคาต์ส่วนตัวที่แฟนๆไม่รู้ไว้ติดตามเพื่อนและสิ่งต่างๆที่เค้าสนใจ
"ST แคปชั่นนี้ถูกใจมั้ย นี่ง้อเทาผ่านอินสตาแกรมเลยนะเนี่ย" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเชิงออดอ้อนน่ารัก
"ถูกใจสิครับ ไม่กลัวเป็นข่าวหรอหื้ม อยู่ไกลขนาดนี้อัพรูปคู่กัน หึหึ" เค้าพูดติดขำขันมากกว่าซีเรียสในสิ่งที่พูด เราสองคนขยันทำตัวให้เป็นข่าวจะตาย ทำไมพวกนักข่าวยังตาบอดมองเราเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่ได้ สงสัยจะต้องให้เทาไปปรึกษาพี่ลู่หานเรื่องอำนาจเงินหยวนในการซื้อสื่อ ขยับตัวไปไหนกับพี่มินซอกนี่เป็นข่าวตลอด ว่าแล้วก็คิดถึงคู่รักครึ่งห้าสิบจังนะ
"นี่เซฮุนนา ST น่ะมันไม่ใช่แคปชั่นจริงๆใช่มั้ยล่ะ" ว้าววววว~ แฟนผมนี่ฉลาดจริงๆ
"เทารู้หรอว่าฉันจะสื่ออะไร"
"ถ้าฉันทายถูกมีรางวัลรึป่าว??" คำถามของคนเจ้าเล่ห์มาแล้ว
"แน่นอนครับ ถ้าเทาตอบถูกน้องฮุนจะทำทุกอย่างตามที่เทาต้องการเลย" กล้าร้องขอของขวัญผมก็ยินดีมอบให้เค้า
"แคปชั่นจริงๆของรูปคือ S♡T เซฮุนรักเทาใช่มั้ย? เพราะเวลากดไลค์รูปหัวใจจะขึ้นมากลางรูประหว่างเราสองคน" เทาพูดอย่างมั่นใจในคำตอบ และมันก็......
"ว้าวววว~ แฟนใครเนี่ยฉลาดที่สุด ถูกต้องครับ เซฮุนรักเทานะ รักที่สุดในโลกเลย" เอ่ยชมพร้อมมอบคำหวานในคนที่อยู่ไกลไปอีกฟากโลก ถ้าผมอยู่ใกล้มือเค้าคงจับผมฟัดไปแล้ว
"เทาก็รักเซฮุนครับ รักตัวดื้อคนนี้มากเลย จะดื้อแค่ไหนเทาก็รักนะ" ผมได้ยินประโยคนี้ก็อดชื่นที่หัวใจไม่ได้ แต่ยังไม่ทันได้ชื่นจนเต็มที่ก็....
"ที่รัก~ ขอรางวัลตามสัญญาหน่อย"
"จะเอาอะไรครับ" ผมถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ
"ทำรักกันน้า~ ไม่ได้ทำแบบนี้นานแล้วนะ" นั่นไงคนเจ้าเล่ห์
"แพนด้าลามกจริงๆเลย หึหึ"
"ถือว่าเป็นคำชมครับ"


แล้วบทรักผ่านวิดีโอคอลของเราทั้งสองก็ได้เริ่มขึ้น


^▽^จบแล้วจ้า^▽^


A little talk


#ficstcode <<สกรีมที่แท็กนี้น้า @the_i3est1 <<ตามล่าตัวได้ในทุกโซเชียล


แหมะๆ อยากให้เค้าต่อเอ็นซีให้อะดี้~ อยากต่อให้นะแต่ง่วงมากเลยตอนนี้เก้าโมงเช้าแล้วยังไม่ได้นอนเลย เดี๋ยวค่อยมีสเปเชี่ยลให้ละกันนะ จุ๊บปี้~ เป็นฟิคเรื่องแรกที่แต่งแล้วอยากกระทืบตัวเองสักสามที จะเวิ่นเว้อไปไหน ลีลาอยู่ได้กว่าจื่อเทาจะได้บทพูดก็ใกล้หมดเวลาทดบาดเจ็บละ *ค่าตัวแพงค่ะ พูดมากไม่ได้เงินจ่ายไม่พอ ฮ่าๆๆๆๆ อย่างไงก็ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านกันนะคะ อยากได้แนวไหนเมนชั่นมาบอกนะ เดี๋ยวจะลองแต่งให้อ่าน :


ลงชื่อผู้แต่ง De'ZiiCreT (ประธานสายกาม #DeerBaoLine )